30 Temmuz 2008 Çarşamba

teşekkürler

Babamın dünyayı değiştirmesinden beri çevremdekilere kötü davranıyorum. Aslında çevremdekilere değil, çevre kocaman, kalın, ipsiz sapsız bir şey. Bir de sevdiklerim, aslında bana yakın olanlar var. galiba onların canını sıkmayı başardım. Sanki babamın göçmesinin verdiği üzüntüyü onların tenlerine de zerk edebilir mişim gibi. garip bir şey. neyse. bunu senin için yazıyorum Ayşe. Şu anda telefonum kapalı ve dünyaya sırtımı döndüm. ama senin nezaketine karşı böyle kıvrımlı, yılan gibi davrandığım için kusura bakma. şu an da ben de kendimi anlamıyorum. sanırım geçecek. hata az kaldı gibi geliyor bana. beni sabırla orada beklediğin için sağol. iyi ki varsın. ve ben de kozamdan yakımda çıkacağım. gerçi kelebek olarak değil. ama kabuğu daha sağlam olan bir böcek olarak

1 yorum:

canguzel dedi ki...

insanlar acılarını yaşarken herkes onlara yabancı kalıyor. acı insanı başka bir boyuta çekiyor ve herkes diğer boyutta kalıyor. bazıları da kabuğundan çıktığında da
ebediyeten o boyutta kalıyor.çünkü acı insanı çıktığı eski boyuta yeniden göndermiyor. geçenlerle kalıyorsun işte...
film aynı yani..